Sylvain Beuf is een Franse saxofonist, op dit album, zijn 8ste onder eigen naam is hij te horen op tenor-, alt- en sopraansax. Zijn medespelers met wie hij al jaren samenwerkt zijn Damien Argentieri op Hammond orgel en Fabrice Moreau op drums, op 4 nummers is ook Tom Olivier Beuf te horen op piano en accordeon en op 2 nummers Raphael Olivier op gitaar. Beuf schreef 6 nummers, Argentieri nam er 1 voor zijn rekening, verder zijn er een aantal klassiekers zoals “Stella by Starlight” van Victor Young, “Yesterdays” van Jerome Kern, “Summertime” van George Gershwin en tenslotte “Billie’s Bounce” van Charlie Parker en “Solar” van Miles Davis.

Na het recenseren van een aantal jazz albums waarin de nadruk vooral lag op de improvisatie, is het wel lekker om weer eens een album te beoordelen met recht op-en-neer jazz, daarmee bedoel ik geenszins iets denigrerends. Gewoon een lekkere Hammond, saxofoon en slagwerk, meer moet dat niet zijn zou amice Ben zeggen. Het album gaat van start met “Dear Peter” van Beuf, een fijne swinger met pompend orgelspel, stuwend drumspel en uitgelezen saxofoonspel van Sylvain die bewijst dat hij zijn mannetje wel staat op de sax. Heel wat kalmer gaat het eraan toe in de klassieker “Stella by Starlight” met Boef dit keer op de sopraansax, Tom Olivier Boef is hier te horen op piano waardoor de hammond wat minder in het voetlicht komt te staan. Het fraaie “Billie’s Bounce”, de klassieker van Charlie “Bird” Parker krijgt hier een uitstekende vertolking met Boef in een glansrol op altsaxofoon. Bijzonder geslaagd is ook “Rekochee” van Boef waarin hij fraaie duels aangaat op tenor met Argentieri op de Hammond.

In “Talking Drummer” (Beuf) gaat het flink loos met uiteraard een belangrijke rol voor Moreau op het slagwerk, Raphael Olivier is hier voor de eerste keer te horen op zijn el. gitaar en hoe ! Een verfrissende duik terug in de tijd naar de souljazz van weleer, lekker. Het is in korte tijd alweer de derde keer dat ik het onverwoestbare “Summertime” hoor langs komen, de teller van 74000 versies die ik onlangs vermeldde is dus weer opgelopen. Logisch want het blijft een wonderschone compositie en ook deze snelle versie van Beuf & Co staat als een huis, de gitaarsolo van Olivier is lekker bluesy en Moreau zorgt voor een flink tempo, een van de swingendste versies die ik ooit hoorde. “Speed Betty” van Argentieri is uiteraard een showcase voor hemzelf op de Hammond, alweer een “ouderwets” stukje souljazz met gaaf sax spel van Beuf. Het album sluit af met de verstilde klanken van “African Dreams” (Beuf), een dromerig einde van een fijn album.

Jan van Leersum.